Блог | Письмо беларуса, который берет за душу

Моєму батьку прийшов лист від його знайомого з Білорусі і він мене "торкнув", за цей місяць то єдиний такий текст або звернення із півночі, на який мені було не все одно, і він вартує вашої уваги.

Видео дня

Білоруси, нажаль, коли у них був шанс, замість вибору спротиву та боротьби за свою свободу вибрали "спокій".

І за свій вибір були жорстко покарані, а тепер через їх вибір страждаєм і ми. І там є люди, які це розуміють і відчувають.

Брати наші – це ті, хто зараз воюють (і не тільки на полі бою) за те, щоб знищити рфію і звільнити нарешті від її гніту усі народи, що її населяють та яким не пощастило бути її сусідами.

Білоруси - вставайте, бийтеся за свою і за нашу свободу!

Далі лист мовою оригіналу.

Добрага часу содняў, пан Віталь!

Неверагодна ўдзячны Вам за ліст!

Я ганаруся, што ў мяне ёсць такі выдатны чалавек, як Вы.

Калі пачалося гэта вар'яцтва, я не мог паверыць у існасць таго, што адбылося. Гэта не ўкладаецца ў нармальныя мазгі!

Я сыходзіў з розуму на працягу 5 содняў, калі глядзеў Ютуб і звесткі ў Тэлеграме. Сэрца абліваецца крывёй ад таго, што робяць рашысцкія захопнікі.

Пан Віталь, мне сорамна, да адчаю сорамна, што з тэрыторыі моёй краіны ляцяць ракеты по мірным людзям, іх хатам. Жах ад таго, што гінуць малыя дзеці.

Я не магу перадаць словамі, што адбывваецца ў мяне ў душы. Мне сорамна перад усімі украінцамі за маю радзіму. Я плачу цяпер, калі пішу гэты ліст.

Я не магу нармальна спаць, працаваць.

Вельмі балюча за тое, што ўсё гэта зроблена паміж нашай волі дзьвума ненармальнымі, з'ехаўшымі з глузду дыктатарамі-фашыстамі. Балюча за тое, што я амаль нічога не магу зрабіць. Напэўна Вы ведаеце, што наша беларускае грамадства знаходзіцца ў 37-ым годзе. У нас у турму кідаюць за не таго колеру шкарпэткі. Я ўжо не кажу пра высказванні.

Я раблю тое малое, што магу зрабіць. На занятках у каледжы ўжо дарослыя дзеці, я паведаміў ім пра падзеі ва Украіне, прасіў не жартаваць і памятаць, што кожную хвіліну рускія окупанты абстрэльваюць украінскія гарады і вёскі, на галовы украінцаў ляцяць бомбы. Я вучням сказаў, што з гэтага моманту я буду радавацца кожнаму забітаму расейскаму акупанту, кожнаму знішчанаму расейскаму летаку, танку, гармаце, караблю. Адна дзяўчына заплакала...

Нажаль, сёння многія дзеці разумеюць лепш за дарослых, асляплёных тэлевізійнымі прапагандонамі.

Я не магу маўчаць, але не магу выйсці і на плошчу і мне за гэта сорамна.

Пан Віталь, я не апраўдваюся. Беларусь – канцлягер, шталаг. Беларусы – вязні.

Я кожны дзень гляжу перадачы Дзмітрыя Гардона, ён таленавіты чалавек. Я ведаю, што адбываецца.

Я магу ўявіць, што ў рэчаіснасці гэта выглядае жудасна. Мароз ідзе па скуры ад вар'яцтва "расейскіх міратворцаў".

Я ганаруся Вамі, я ганаруся усімі украінцамі, іх мужнасцю, неверагоднай любоў'ю да свайго народу, сваёй Радзімы!!!

Маё сэрца з Вамі!!!

Я кожны дзень малюся за Вас, за Украіну!

Беражыце сябе!!!

Калі ласка, пішыце хоць некалькі слоў.

Вы самыя лепшыя, самыя моцныя людзі ва ўсім свеце! Перамога будзе за Вамі!

Слава Украіне!!!

Важно: мнение редакции может отличаться от авторского. Редакция сайта не несет ответственности за содержание блогов, но стремится публиковать различные точки зрения. Детальнее о редакционной политике OBOZREVATEL поссылке...